Vrijdag 15 december 2017. Ik zit op kantoor in Amstelveen. In aanloop naar het kerstdiner stroomt het langzaam vol. Handig voor de vrijdagmiddagfile hier te zijn. Of toch niet?
Whatsapp app gaat over: een waterspreeuw in Papendrecht. Wat?! Op vakantie in de bergen, OK. Die ene in de waterleidingduinen. Maar in ons kikkerdeel van het land!? Dat had ik nooit voor mogelijk gehouden. Gelukkig kan ik weg en om 15:23 uur en zie ik een vogel. Vrij matig, maar ik heb hem. Het wordt tenslotte alweer donker. Voor een tweede keer rijd ik naar Amstelveen, maar dat heb ik er graag voor over.
Tegen de verwachting in – wintervogels blijven vaak lang – wordt hij de volgende ochtend kort gezien en daarna geen spoor meer. De hele week niet. Ik wil hem beter zien en trommel een groepje mensen bij elkaar. Hij moet toch ergens zitten? Papendrecht wordt verdeeld in vier kwadranten: en elke sloot en vijver wordt gecheckt. Dat pakt goed uit. Om 10:20 uur vinden Herman van den Brand en Dave van der Spoel hem terug! Deze zeldzaamheid intrigeerde mij dusdanig dat ik het wilden vereeuwigen op video. De vogel, maar ook de setting en toeschouwers. Klik op deze link om het filmpje van de waterspreeuw te bekijken.
Dit beviel me goed dat ik dacht: hier moet ik iets mee. Waar bij fotograferen de klad een paar maanden na een nieuwe camera erin kwam, ben ik sinds die waterspreeuw van Papendrecht hier nog steeds mee bezig: het filmen van vogels, vanuit de beleving als vogelaar. Je zal mij niet aantreffen urenlang wachtend in een schuiltent voor dat ene shot. Liever alledaagse beelden van een bijzondere waarneming, dan bijzondere kwaliteit van een alledaagse waarneming.
Één van de series die ik bijhoud zijn compilaties met korte fragmenten, waarvoor één regel geldt: ze moeten zijn gemaakt in de Albasserwaard. Ik kom overal maar de eigen streek heeft een streepje voor.
